Obok Krajeński

powrót do strony głównej

Robert Biskupiak

* * * wiosna wybuchła niespodziewanie paroksyzmem zieleni wstrząśnięty głodny nawet nie zauważyłem że już lato potem pożółkły szybko moje za oknem krajobrazy zgniła zieleń i szarodzienność nawet się nie spostrzegłem jesień * * * każdego ranka zarzucam na barki przeklęte święte drzewo dnia powszedniego obelżywie nazywany człowiekiem dźwigam krzyż bezdrożem podążam w kierunku upragnionego wzgórza każdego dnia co raz bliżej i bliżej * * * w letnie leniwie popołudnie powolną strugą potu płynie czas po moich nagich plecach i myśli bezmyślne w półśnie spływają nie wiadomo skąd przybierając na chwilę widzialną postać i nie przejmując się wcale moją nieobecnością odchodzą gdzieś w sobie tylko znane miejsce w rytm kapiącej wody z zardzewiałego kranu i przy akompaniamencie rozbzyczanych much * * * latem dzień zmęczony upałem zwalnia kroku nieświadomy kradnie godziny nocy