Tysiąc kawałków

Kiedy zaczął się czas

Powstałem z tysiąca kawałków

Potwornych tętent koni

Wypełniał jeszcze

Twarde zielone myśli

Stonogi pod polnym kamieniem

Włożyłem na suchy grzbiet

Pelerynę ze smutnych gwiazd

Wypłynąłem w przestrzeń

Poszukać granic

Wolność unosiła wysoko           

Cel idealny

Znalezienie prawdy

Był blisko jak ogony komet

Albo skrzydła czerwonych smoków

Cel realny

Prawdy poszukiwanie

Może był jeszcze bliżej

Połknąłem srebrne motyle

Upadłem na niebo

Widziałem jasno

Drogę do ideału

Nie była prosta

Za to malownicza

Wiła się w górę

Pośród drzew i strumieni

Zbudowana z tysięcy kawałków

Granitowych myśli

Małych prawd

Z których każda składała się

Z tysiąca mniejszych

Szukałem okrucha

Innego niż wszystkie

Raniąc dłonie i kolana

Znalazłem nieco twardego kwarcu

Szyszki i zgniłe liście

Podniosłem się i pobiegłem

Może wyżej

Gdzie jeszcze nie było ludzi

Leży jakiś kryształ

Sen

Znużony drogi monotonnym żarem  

Zapadłem w traw łono ościste            

Powiekami snu dotykałem

Widziałem w nim głowę człowieka

Bez ciała mówiącą

I ptasie szpony tańczące                                  

Chyba walca

Owoce dziwne                        

Na dłoni martwej                          

I postać kobiety okrytą                                     

Czymś na kształt prześcieradła

Zapewne śniłbym tak długo                                      

Wonią traw odurzony anielską

Gdyby nie chmury czarnej

Deszczem cieknące cielsko

Gra

Na skale czarnej

Przysiadły anioły

Zwinęły skrzydła

I wyjęły kanapki           

Z niebiańskich chlebaków

Wesoło majtały nogami

Śmiejąc się i zajadając

Pszenne bułki z salcesonem

Dolina pod skałą

 Była szczęśliwa

Żyzna ziemia rodziła kwiaty

I rzadkie owoce

Mężczyźni mieli silne ramiona

Kobiety nosiły warkocze

Właściwie

Nie było niczego nadzwyczajnego

W szczęśliwej dolinie

Życiu ludzi

Ani w nich samych

Anioły wytarły usta obłokami

(młodość nie zna dobrych manier)

            I dla zabawy zalały dolinę

            Wezbranymi wodami rzeki

            Pokładały się ze śmiechu

            Widząc jak ludzie walczą o życie

            Swoje i bliskich

            Żeby było zabawniej

            Dorzuciły jeszcze choroby

            I nieco ognia

            Ocalonym nie było łatwo

            Podnieść się z kolan

            Bóg odsłonił rąbek błękitu

            Sprytne chłopaki - powiedział

            Jutro pogracie z drugiej strony Ziemi

             W wybuchy wulkanów i huragany

            A w przyszłym tygodniu

            Zrobimy sobie jakąś wojenkę

            Rzeź Ormian albo holokaust

            Na dzisiaj wystarczy zabawy

            Chyba że chcecie powrzucać sobie

            Dusze do piekła

            Za to są dodatkowe punkty

Nienawidzę małych miasteczek

Nienawidzę małych miasteczek

Takich z ryneczkiem pośrodku

Białymi krawężnikami

I klombami czerwonych pelargonii

Mdlących zapachem wyczekiwania

           

Nienawidzę tych wąskich

Sennych uliczek

Małych domków wśród malw

I sprzedawców cukrowej waty

Z żałobą za paznokciami

Nienawidzę smutnych koni

Ciągnących leniwie na jarmark

Wozów z babami w koronkach

I rumianych dzieci przed sklepem

Zajadających słodycze

Urodzić się w takim miasteczku

To gorzej niż nie urodzić się wcale

Wyrok życia

Jest tutaj wykonywany

Ze szczególnym okrucieństwem

Tylko nieliczni szczęśliwcy

Mogą oczekiwać

Nadzwyczajnego złagodzenia kary

                       

W małych miasteczkach

Nie ma idealnych zdarzeń

Są tylko realne

Zdarzenia niedoskonałe

Jedzenie

Rozmnażanie

Wzrastanie

I znowu trwanie

Nawet Bóg się wypiera

 Swojego „Niech się stanie”

Gdy patrzy na małe miasteczka

Z kolegami

Ostatnio słyszałem

W małych miasteczkach

Więc pojechałem sprawdzić

Czy to nie kolejne kłamstwo

Szklanookich

Błąkałem się

Pośród woni przemijania

Czas nadrabia zaległości

Małe miasteczka

Umierają pośpiesznie

Umiera zapach jaśminu

I końskiego nawozu

Znikają bezzębni starcy

W szarych kaszkietach

Chude psy nie walczą

  O resztki ze śmietnika

Tylko wino nadal jest tanie

W małych miasteczkach

Kobiety i śpiew

Ale i tak

Nienawidzę małych miasteczek

Dzisiaj

Moja matka

Jak zwykle patrzyła przez okno

Wsparta na poduszce

Świadku

Naszych prywatnych historii

Jednak dzisiaj

Podwórze było puste

Jak nigdy dotąd

Nawet dzieci

Porzuciły swoje zabawki

Zbiegłem po schodach

Mijając płaczącą kobietę

I dziewczynę

Stojącą z nieznajomym

Na ulicy spokój

Tylko dumne chorągwie

Pranie

Wiszące w poprzek

Dalej, portret papieża

Na fabrycznej ścianie

Suche drzewo

I cisza

Czerwonych cegieł

 Pośród umarłych domów

Droga wiodła do przyjaciół

Stojących na rynku ze starociami

Ale i oni zniknęli tajemniczo

Stałem tak samotnie

Na opuszczonym placu

Gdy pojawił się sąsiad

Z kradzionym psem

Powiedział, że wszyscy poszli

Oglądać jakąś świątynię

 Więc my też

Ruszyliśmy w stronę Chrystusa

Prowadzeni radosną wrzawą

I ciekawością

          

Ujrzeliśmy go

Jak błogosławił

Nową stację benzynową 

Nasza ulica

Nasza ulica jest całkiem zwyczajna

Chociaż są tacy

Którzy twierdzą inaczej

Rzeczywiście

Przecież mamy swojego poetę

Zawsze siedzącego na progu

Z papierosem w dłoni

I karcianego oszusta

Sławnego w całej okolicy

(On też nieźle posługuje się nożem)

Mamy łysego kota

I największy bluszcz w mieście

Spinający ściany

Naszych domów

Mamy także swoje drzewo

W rogu kamiennego podwórka

I drugie, przy trzepaku

Gdzie dawno temu

Całowaliśmy się z dziewczynami

(Wtedy jeszcze nosiły warkocze

A niektóre

Ukrywały małe piersi

Pod sukienkami)

Tak, mamy też dzieci

Przyszłość naszej enklawy

I gołębie

Którym łamiemy skrzydła

Nie przez okrucieństwo

Okaleczone łatwiej złapać

Na niedzielny obiad

Jednak w naszych domach

Nie ma już okien

Są tylko symbole nadziei

Na ścianach

W dzień

Odpryski słońca

Wieczorem

Pochód dusz

Wyrzuconych z nieba

Noc

Posępna i naga

Więc zwyczajna czy nie

Ta nasza ulica?

Satori

Dopiero ta jesień

Przyniosła zrozumienie

Widok kropli wody

Na żółtym liściu

Uspokoił

Już bez pośpiechu

Żyłem dalej

Jak obłok

Odbity w wodzie jeziora