---

Niespodziewanie
w ogrodzie,
znalazłem ten klucz
kiedyś zgubiony.

Tak długo szukałem,
tak bardzo -
wszystkie drzwi otwierał.

Masz klucz
do mojego serca -
śmiała się dziewczyna
o czerwcowych oczach,
ustach jak czereśnie.

To było dawno.
Wszystko się zmieniło.
Klucz już do niczego,
nigdzie nie pasuje.
I nie ma już serca,
które kiedyś
na zawsze otworzył. 

Nie wyrzucę.
Schowam klucz głęboko,
by znowu nie zaginął.

Nie jest do niczego.
W czerwcowym ogrodzie
dziewczyna wciąż zrywa czereśnie
i podaje mi,
śmiejąc się beztrosko.
 


Na pozór
nic się nie zmieniło,
tylko brzoza posiwiała
i rzeka nie ma tyle sił,
co kiedyś

A ja trzydzieści lat
szukam, błądzę,
obijam się o ściany,
i nie mogę znaleźć słowa,
by to wszystko nazwać

co niebo,
gwiazdy i księżyc
porusza wokół brzozy,
co słońce nad rzeką
u jej stóp pochyla



Lato, nie odchodź.
Proszę.

Nie pocieszaj gorącym piaskiem plaży,
bo słońce już nie takie,
a wiatr czai się za czarcim drzewem,
w trzcinie głębokiej.

Nie oszukuj
uśmiechem pomidorów
w ogrodzie,
ostatnim tańcem  motyli,
senną obojętnością pękatych ogórków -
że niby nic się nie dzieje.

Wkrótce pożegnamy się
chłodno o poranku.
Ostatnie letnie słowo
nie będzie nawet letnie.
Bo co powiedzieć,
gdy odchodzi się na zawsze?

Rozpłynie się mgła pełna sekretów
w malinowym chruśniaku.
Klucz ptaków zapadnie za horyzont,
może zabłąkana łza
zatańczy gdzieś w powietrzu.

Odjedziemy
i będzie tu tak,
jakby nas nigdy nie było.
Nigdy.
Okrutne.

Nocami
chłód będzie wdzierał się do serc
przerażonych  kwiatów.
W listopadzie
jako ostatnia  umrze róża.



Pociąg odjeżdża za kwadrans.
Już ciebie nie będzie.
 
Pada.

Ile kropli,
tyle słów z serca 
pragnę powiedzieć.

Ale mogę tylko
trzymać parasol -
tak,
aby żadne słowo
nawet cię nie dotknęło.



Mój telefon się zepsuł.

Pękło mu serce
albo coś w tym stylu.

Przetrwał dzielnie
każde Twoje słowo,

zabiło go milczenie,
które potem zapadło.

kiedyś zbudowali statek
i przepłynęli ocean
aż do szopy dziadka

ale potem
coś nie wyszło

Tadeusz zrobił doktorat
ze zbiórki złomu
Paweł spalił powieść
po Ryśku ślad zaginął

tylko maszt ich Santa Marii
zapuścił tu korzenie,
na środku sadzawki


Nie lubię, gdy kończy się
Boże Narodzenie.
Gdy gasną światełka przed domem,
gdy pusty talerz wędruje do szafy,
a Święty Mikołaj przed marketem
to znowu kierownik od wózków
za dwa złote.

Nie lubię, gdy kończy się
Boże Narodzenie.
Gwiazda na dnie szafy,
nikomu już nic nie wskaże.
Łańch się splątał i zerwał.
Choinka na śmietniku.

Rozpłynęły się gwar, kolęda,
śmiech dzieci.
Znów zaczynam tęsknić.



 Było tu jezioro
i błotnista zatoka,
pełna hałaśliwych ptaków.

Przyszli ludzie,
zbudowali miasto,
kościół
i szeroką drogę.
 
Potem przyszli inni.
Zabili miasto.
Zasypali drogę.

Zostało jezioro, zatoka,
 cmentarz pełen ptaków
i samotnych drzew.



Po jednej stronie wzgórza
zbiorowa mogiła,
bez nazwisk.

Po drugiej stronie wzgórza
zbiorowa mogiła,
deszcz zatarł litery.

Pośrodku pagórek,
o który walczyli,
trochę gliny i piasku,
gdzie nikt nie zamieszka
i nic nie urośnie.

Z dłoni do dłoni
przesypuję piasek,
serca poległych.

Z dłoni do dłoni
przesypuję popiół,
modlitwę mordowanych.


Rozumieć to znaczy
nie winić za nic diabła,
nie ufać aniołowi,
nie wierzyć, że czas się otworzy
jak świat o wschodzie słońca.

Rozumieć to znaczy
nieść w sobie pytania,
którymi nikt nie pyta,

nieść w sobie słowa
którymi nikt nie mówi,

nieść w sobie wszystko,
czego nie było,
nie ma
i nie będzie.



Elunia maluje las
w błękicie i zieleni.
Zając wygrzewa się w słońcu,
ptak lata wysoko.

Ela maluje las
w kolorach krwi i błota.
Zająca zabito,
ptaka już nie ma

Elżbieta maluje las
jedną czarna plamą.
o zającu zapomniano,
nieba nie widać.